“Şu çikolatalardan bana da biraz veremez misin?”
“Çikolata mı? Penguenler çikolata yemez. Senin çiğ balık filan yemen gerekmiyor mu?”
“Karşında sadece senin görebildiğin ve konuşabilen bir penguen var ve sen onun çikolata yemesini tuhaf buluyorsun. Harika!”
Bu konuşmanın ardından gülmekten kendini alamadı Larissa. Evet, aslında şu anki durum işte bu kadar tuhaftı. Önce sıra dışı bir yeteneği olduğunu öğrenmiş sonra aslında kendisinin bir parçası olan ‘hayali’ bir hayvanla karşılaşmıştı. Hayali diyordu çünkü onu sadece kendisi görüyordu. Yoksa elbette bu kafasından uydurduğu bir şey değildi. Gerçi bunu anlaması da epey uzun bir zaman gerektirmişti. Başlarda sadece aklını yitirdiğini düşünmüştü. Üstelik kafasında hayali arkadaş olarak kurduğunu düşündüğü şey bir hayvandı. Yalnız olmadığını ve hayal sandığı tüm bu şeylerin gerçek olduğunu anlaması için kendisi gibi özel yeteneğe sahip insanların okuduğu bu okuldan çağrılması gerekmişti. Aslında bu tam olarak tanrı vergisi özel bir yetenek değildi. Geçmişte kendisinden çok önce yaşamış insanların yaptığı bir ‘hata’ üzerine bu durumdaydı Larissa. Bu konuda şükran mı duymalıydı yoksa üzülmeli miydi bilmiyordu. Bunu ona gelecek gösterecekti. Şu an sadece öğrendiklerini elinden geldiğince sakin bir şekilde karşılamakla meşguldü. Her gün kendisiyle ilgili bir öncekinden daha ilginç şeyler öğreniyordu ve artık şaşırmaktan sıkılmıştı. Sadece durumu kavrayıp ayak uydurmaya bakıyordu. İşte o çağrıldığından beri heyecandan nefesini kesen okula gelmişti. Son derece görkemli ve devasa olan binanın yine son derece görkemli ve devasa olan merdivenlerini pengueniyle birlikte çıkıp beşgen bir hole geldi. Seçildiği binanın yatakhane kısmındaydı. Ingenious… İşte lise hayatı boyunca eğitim göreceği binanın adı buydu. Elinde yazan bilgilerden kendi yatakhanesini buldu ve kendisini peşi sıra takip eden penguenle birlikte kapıdan içeriye girdi.
Yatakhane de en az okulun diğer kısımları kadar gösterişliydi. Oldukça geniş bir yerdi ve çok sayıda ranza yan yana dizilmişti. İçerisi pek kalabalık sayılmazdı. Larissa ağır adımlarla ilerleyip kendine uygun bir köşe seçmeye çalıştı. Sonra cam kenarında duran bir ranzanın üst katını almaya karar verdi ve çantasını kaldırıp yatağının üzerine koydu. Bu sırada pengueninin de hemen yatağa yerleşmiş olduğunu fark etti. Ona gülümseyerek baktıktan sonra bakışlarının diğer eşyalarını yerleştirmeye çalışan öğrenciler üzerinde gezdirdi. Herkes kendi halinde çantalarıyla uğraşıyordu. Larissa da tekrar çantasına döndü.
“Çikolata mı? Penguenler çikolata yemez. Senin çiğ balık filan yemen gerekmiyor mu?”
“Karşında sadece senin görebildiğin ve konuşabilen bir penguen var ve sen onun çikolata yemesini tuhaf buluyorsun. Harika!”
Bu konuşmanın ardından gülmekten kendini alamadı Larissa. Evet, aslında şu anki durum işte bu kadar tuhaftı. Önce sıra dışı bir yeteneği olduğunu öğrenmiş sonra aslında kendisinin bir parçası olan ‘hayali’ bir hayvanla karşılaşmıştı. Hayali diyordu çünkü onu sadece kendisi görüyordu. Yoksa elbette bu kafasından uydurduğu bir şey değildi. Gerçi bunu anlaması da epey uzun bir zaman gerektirmişti. Başlarda sadece aklını yitirdiğini düşünmüştü. Üstelik kafasında hayali arkadaş olarak kurduğunu düşündüğü şey bir hayvandı. Yalnız olmadığını ve hayal sandığı tüm bu şeylerin gerçek olduğunu anlaması için kendisi gibi özel yeteneğe sahip insanların okuduğu bu okuldan çağrılması gerekmişti. Aslında bu tam olarak tanrı vergisi özel bir yetenek değildi. Geçmişte kendisinden çok önce yaşamış insanların yaptığı bir ‘hata’ üzerine bu durumdaydı Larissa. Bu konuda şükran mı duymalıydı yoksa üzülmeli miydi bilmiyordu. Bunu ona gelecek gösterecekti. Şu an sadece öğrendiklerini elinden geldiğince sakin bir şekilde karşılamakla meşguldü. Her gün kendisiyle ilgili bir öncekinden daha ilginç şeyler öğreniyordu ve artık şaşırmaktan sıkılmıştı. Sadece durumu kavrayıp ayak uydurmaya bakıyordu. İşte o çağrıldığından beri heyecandan nefesini kesen okula gelmişti. Son derece görkemli ve devasa olan binanın yine son derece görkemli ve devasa olan merdivenlerini pengueniyle birlikte çıkıp beşgen bir hole geldi. Seçildiği binanın yatakhane kısmındaydı. Ingenious… İşte lise hayatı boyunca eğitim göreceği binanın adı buydu. Elinde yazan bilgilerden kendi yatakhanesini buldu ve kendisini peşi sıra takip eden penguenle birlikte kapıdan içeriye girdi.
Yatakhane de en az okulun diğer kısımları kadar gösterişliydi. Oldukça geniş bir yerdi ve çok sayıda ranza yan yana dizilmişti. İçerisi pek kalabalık sayılmazdı. Larissa ağır adımlarla ilerleyip kendine uygun bir köşe seçmeye çalıştı. Sonra cam kenarında duran bir ranzanın üst katını almaya karar verdi ve çantasını kaldırıp yatağının üzerine koydu. Bu sırada pengueninin de hemen yatağa yerleşmiş olduğunu fark etti. Ona gülümseyerek baktıktan sonra bakışlarının diğer eşyalarını yerleştirmeye çalışan öğrenciler üzerinde gezdirdi. Herkes kendi halinde çantalarıyla uğraşıyordu. Larissa da tekrar çantasına döndü.