1.İlk defa özel yeteneğini kullan.
Yer; İstediğin herhangi bir yer.
Kişiler; Yalnızca sen.
6 yıl önce
“Sana kaç kere onların yanına gitmemeni söyledim?”
“Ama anne onlar benim arkadaşlarım!”
“Hayır! Senin öyle arkadaşların olamaz Larissa. Onlar fakir ucubeler. Kim bilir ne hırsızlıklar yapıyorlardır. Tanrım! Sen aklımı koru. Seni bir daha onların yanında görmeyeceğim. Anladın mı beni?”
Larissa öfkeden deliye döneceğini düşündü. Sanki aynı anda birden fazla kişinin öfkesini içinde hissediyor gibiydi. Hayatında hiç bu kadar aşağılandığını hatırlamıyordu. Annesi daha önce defalarca arkadaş seçimi konusunda onunla tartışmalara girmişti ama arkadaşlarının yanında onu kolundan çekiştirecek kadar ileri gideceğini hiç düşünmemişti. Özellikle asil duruşuna önem veren annesinin bu kadar kontrolden çıktığını görmek şaşırtıcıydı. Neden yapıyordu ki bunu? Larissa kiminle arkadaşlık edeceğine kendi karar verecekti elbette. Annesinin hayatına burnunu sokmasına alışkındı ama artık bu kadarı da fazlaydı. “Yeter artık! Sen bana karışamazsın!” Bu sesleri o kadar yüksek sesle ve o kadar öfkeli bir şekilde söylemişti ki bir an ses tellerinin patlayacağını düşündü. İçinde hissettiği ateş kırmızısı öfke bedenini patlatacak gibiydi adeta. Bütün bedeni alev alev yanıyor, gözleri yuvalarında çıkacakmış gibi bakıyordu annesine. Hiç beklemediği anda hiç beklemediği bir şey oldu. Sanki zaman bir süreliğine durdu ve annesinin eli hızlı bir şekilde kalkıp Larissa’nın suratına indi.
Yana doğru savrulduğunda öyle şaşkındı ki az önce olanları kavraması kolay olmadı. Sanki daha fazlası olabilecekmiş gibi öfkesi iki katına çıktı ve Larissa o an içinde tuhaf bir güç hissetti. Bakışları annesinin üzerindeydi ve tüm öfkesiyle onun simsiyah bir acıya bürünmesini istiyordu. Dişlerini sıkmış elleri yumruk haline gelmişti. Annesi acılar içinde yere yığılırken Larissa ayağa kalktı ve öfkeyle kadına baktı. Kadın ellerini karnında kavuşturmuş sanki biraz sonra ölecekmiş gibi çığlıklar atıyordu. İşte o an Larissa kendi geldi ve yerde sapsarı kesilmiş annesine bakarken bir iki adım gerileme ihtiyacı hissetti. Neler oluyordu böyle? Annesi tıpkı az önce kafasında kurduğu ve olmasını istediği şekildeydi. Sanki bunu ona kendisi yapmış gibiydi. Ama olamazdı. Böyle bir şey mümkün olamazdı. Tekrar annesine baktığında kadının eski haline dönmüş olduğunu ve hafif baygın bir şekilde yerde uzandığını gördü. Hemen annesinin yanına gidip elini tuttu. “Anne? İyi misin?”
Yer; İstediğin herhangi bir yer.
Kişiler; Yalnızca sen.
6 yıl önce
“Sana kaç kere onların yanına gitmemeni söyledim?”
“Ama anne onlar benim arkadaşlarım!”
“Hayır! Senin öyle arkadaşların olamaz Larissa. Onlar fakir ucubeler. Kim bilir ne hırsızlıklar yapıyorlardır. Tanrım! Sen aklımı koru. Seni bir daha onların yanında görmeyeceğim. Anladın mı beni?”
Larissa öfkeden deliye döneceğini düşündü. Sanki aynı anda birden fazla kişinin öfkesini içinde hissediyor gibiydi. Hayatında hiç bu kadar aşağılandığını hatırlamıyordu. Annesi daha önce defalarca arkadaş seçimi konusunda onunla tartışmalara girmişti ama arkadaşlarının yanında onu kolundan çekiştirecek kadar ileri gideceğini hiç düşünmemişti. Özellikle asil duruşuna önem veren annesinin bu kadar kontrolden çıktığını görmek şaşırtıcıydı. Neden yapıyordu ki bunu? Larissa kiminle arkadaşlık edeceğine kendi karar verecekti elbette. Annesinin hayatına burnunu sokmasına alışkındı ama artık bu kadarı da fazlaydı. “Yeter artık! Sen bana karışamazsın!” Bu sesleri o kadar yüksek sesle ve o kadar öfkeli bir şekilde söylemişti ki bir an ses tellerinin patlayacağını düşündü. İçinde hissettiği ateş kırmızısı öfke bedenini patlatacak gibiydi adeta. Bütün bedeni alev alev yanıyor, gözleri yuvalarında çıkacakmış gibi bakıyordu annesine. Hiç beklemediği anda hiç beklemediği bir şey oldu. Sanki zaman bir süreliğine durdu ve annesinin eli hızlı bir şekilde kalkıp Larissa’nın suratına indi.
Yana doğru savrulduğunda öyle şaşkındı ki az önce olanları kavraması kolay olmadı. Sanki daha fazlası olabilecekmiş gibi öfkesi iki katına çıktı ve Larissa o an içinde tuhaf bir güç hissetti. Bakışları annesinin üzerindeydi ve tüm öfkesiyle onun simsiyah bir acıya bürünmesini istiyordu. Dişlerini sıkmış elleri yumruk haline gelmişti. Annesi acılar içinde yere yığılırken Larissa ayağa kalktı ve öfkeyle kadına baktı. Kadın ellerini karnında kavuşturmuş sanki biraz sonra ölecekmiş gibi çığlıklar atıyordu. İşte o an Larissa kendi geldi ve yerde sapsarı kesilmiş annesine bakarken bir iki adım gerileme ihtiyacı hissetti. Neler oluyordu böyle? Annesi tıpkı az önce kafasında kurduğu ve olmasını istediği şekildeydi. Sanki bunu ona kendisi yapmış gibiydi. Ama olamazdı. Böyle bir şey mümkün olamazdı. Tekrar annesine baktığında kadının eski haline dönmüş olduğunu ve hafif baygın bir şekilde yerde uzandığını gördü. Hemen annesinin yanına gidip elini tuttu. “Anne? İyi misin?”